Καλό ταξίδι φίλε - πατριώτη Γιάννη Τσιώλη

Έφυγε ο συμπατριώτης μας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, Γιάννης Τσιώλης.
Έφυγε ο άνθρωπος που μας τίμησε με τη φιλία του. Έχοντας χάσει τον πατέρα τους στην Κατοχή και με το σπίτι τους καμένο, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τα τρία παιδιά. Έτσι η μάνα του αποφάσισε να στείλει τα δύο στην Αμερική Δεκατεσσάρων χρόνων το 1952-53 φεύγει για την Αμερική. Αρχίζει να πηγαίνει σχολείο και παράλληλα δουλεύει. Όμως (ένα δαιμόνιο), κατά την αγαπημένη του έκφραση από τις τραγωδίες, τον βασάνιζε. Έτσι σπούδασε, φιλοσοφία και θέατρο, στο Μπέρκλεϋ και το Στάνφορντ, δίδαξε στα δύο πανεπιστήμια και έγινε καθηγητής Συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Σε ερώτηση, «πως και ήλθες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έστω και τον μισό χρόνο»; Η απάντηση ήταν: Για να φτιάξω το πρόγραμμα σπουδών στην Αγγλική φιλολογία. Δεν ήθελα, αλλά δεν ήταν εύκολο να αρνηθείς στην Μελίνα Μερκούρη, τη φίλη μου.
Όμως παρ’ όλες τις σπουδές του στη φιλοσοφία η μεγάλη αγάπη του είναι το θέατρο Ήδη από τη δεκαετία 60 σε νεαρή ηλικία μεταπτυχιακός φοιτητής στο Στάνφορντ γίνεται βοηθός του Μουζενίδη στην Επίδαυρο και αργότερα του Βολανάκη. Σκηνοθέτησε περί τις 50 παραστάσεις κυρίως στο εξωτερικό.
Σε ερώτηση για το πώς επηρέασαν τα παιδικά βιώματα την πορεία του απάντησε.
Όταν καιγόταν το σπίτι μας, οι σκιές των ανθρώπων, στους απέναντι τοίχους είναι εικόνα που δεν έφυγε και δεν πρόκειται να φύγει. Την χρησιμοποίησα σε ένα διήγημα που λεγόταν «Before the Firing Squad» που πήρε το πρώτο βραβείο της PEN/NEA και παρουσιάζεται σε διάφορες εκδόσεις σχολικών βιβλίων.
Τη μέρα της αναχώρησής μου για την Αμερική, οι θειάδες μου (και ήταν αρκετές) στα μαύρα ντυμένες με τα τσεμπέρια τους, είχαν ακροβολιστεί γύρω από το καλύβι μας και θρηνούσαν. Θύμιζαν χορό αρχαίου δράματος. Άλλη μια εικόνα που χρησιμοποίησα σε ένα ανέβασμα της Ηλέκτρας.
Γιάννης Τσιώλης. Με φίλους όπως ο Ντασσέν και η Μελίνα, όπως ο Έντμουντ Κήλυ. Συνομιλητής του Σεφέρη για μια περίοδο, απέφευγε τις “δημόσιες σχέσεις” και του άρεσε να κάνει παρέα μ’ εμάς και συνομήλικούς του στο καφενείο του χωριού. Όμως τα προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια δεν τον άφησαν να έρθει να εγκατασταθεί μόνιμα (πράγμα που ήθελε πολύ) στο χωριό. Δημοσιεύουμε μερικές φωτογραφίες. Μικρό παιδί με τη μητέρα του και ένα παπούτσι. Μαθητής στο Γυμνάσιο. Όταν πήρε πτυχίο. Ηθοποιός σε κάποια παράσταση κλπ. Στο καλό φίλε!