Για τη Γιωτινούλα μας…
Για σένα γράφτηκαν τα παραπάνω λόγια καρδιά μου, λες και σε γνώριζαν αυτοί που τα έγραψαν. Πάντα σου έλεγα πως υποκλίνομαι στην υπομονή σου και την πίστη σου και σου σιγοτραγουδούσα «Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου».
Ποτέ δεν είπες «Γιατί;», ποτέ δεν είπες κακό για κανέναν όσο κι αν κάποιοι σε πίκραναν τόσο πολύ. Μας έδινες κουράγιο αντί να σου δίνουμε εμείς. Μας λείπεις πολύ και θα μας λείπεις πάντα.
Έρχονται γιορτές και δεν θα είσαι πια μαζί μας. Η καρέκλα σου θα είναι άδεια αλλά εσύ θα είσαι πάντα μέσα στις καρδιές μας. Το μόνο παρήγορο είναι ότι τώρα πια είσαι στην αγκαλιά της Παναγίτσας μας, στην αγκαλιά της Μαμάς, του Μπαμπά και του Νικολάκη μας.
Μας αποκαλούσες «η οικογένειά μου» και το πίστευες, γιατί ήξερες και το ένιωθες ότι είμαστε όντως η «επί της γης» οικογένειά σου μαζί με την άλλη πολυαγαπημένη σου οικογένεια από το Άργος, τη Μαρία, τον Θάνο, τη Χριστίνα που δε σε άφησαν ούτε λεπτό μόνη σου και που μόνο εγώ ξέρω πόσο πολύ πονάνε.
Δεν σε ξεχώρισα ποτέ από τα παιδιά μου, όχι μόνο επειδή σε αγαπούσα αλλά και γιατί είχα και ηθική υποχρέωση απέναντι στους δικούς σου ανθρώπους, που δυστυχώς έφυγαν πολύ νωρίς, και που ούτε αυτοί με ξεχώρισαν ποτέ από εσάς.
Ψυχούλα μου, θα λείπεις από τις γιορτινές μέρες, τις καθημερινές στιγμές, από τις χαρές μας και τις λύπες μας.
Σε παρακαλούμε εκεί που είσαι, κοντά στην Παναγίτσα μας, να πρεσβεύεις για εμάς και είμαι σίγουρη ότι θα το κάνεις.
Κ.Π.